En alsof dat nog niet genoeg is, toont de president van de Verenigde Staten zich graag bereid om outsourcing de genadeklap toe te dienen. “Outsourcing is geen vrije markt, maar een dumpmarkt”, zo prikkelt hij. Door te dreigen met importheffingen van 35 procent probeert meneer de president autofabrikant BMW ervan te weerhouden om een fabriek in Mexico te vestigen. Met dezelfde blufpoker kreeg hij het Ford-concern al op de knieën. Zo zag de Amerikaanse autofabrikant af van investeringen in het zo vermaledijde Mexico. Ford koos braaf voor Michigan.
Op de achtergrond tikken nog enkele tijdbommetjes. Wat te denken van de dreigende Oreo-crisis? In de campagnetijd zwoer koekjesmonster Trump nooit meer een Oreo-koekje te verorberen als de producent van dit iconische koekmerk weigerde te investeren in een fabriek in Chicago. De Amerikaanse snackproducent Mondelēz trok echter zijn eigen plan. Door koekjes in Mexico te bakken loopt het alsnog het risico de toorn van de president over zich af te roepen. De kiem voor een koekjesoorlog is gelegd. Krijgt de Oreo-crisis een eigen plekje in de geschiedenis- en economieboekjes? Het zou te bizar voor woorden zijn.
In Amerika waait dus een gure wind, of een perfect storm, zo u wilt. Het getuigt dan ook van lef dat het altijd tegendraadse Apple (‘Think different’) desondanks zijn heil zoekt in India en overweegt een iPhone-fabriek te openen in, jawel Bangalore. Bedrijfseconomisch is deze beslissing om offshore te gaan volstrekt rationeel. Zou de iPhone namelijk volledig in de VS worden geproduceerd, dan zou daar een prijskaartje van 2.000 dollar aan hangen. De beroemde macro-econoom David Ricardo ontwikkelde ooit de theorie van comparatieve kostenvoordelen, die aantoont dat wanneer er sprake is van een comparatief kostenverschil, de welvaart van landen stijgt wanneer zij zich specialiseren en onderling gaan handelen. Het is empirisch bewezen, alleen Trump heeft daar geen boodschap aan.
De uiterst beschaafde Harvard-professor Robert Kaplan, uitvinder van de balanced scorecard, mocht voor Bloomberg zijn licht laten schijnen over de leiderschapsstijl van de nieuwe president. Zoals een hoogleraar betaamt, hield Kaplan zijn gezicht keurig in de plooi. Tussen de regels door klonk de nodige scepsis. Diplomatiek noemde hij Trump een ‘transactional president’.
Na Reaganomics heeft Amerika en de rest van de wereld(!) te dealen met Trumponomics. Portmanteaus noemen we deze stijlfiguur met een chique woord. Het devies van Trump is minder chique, maar zo plat als een dubbeltje: ‘Buy American, hire American’. Ondertussen hebben de Rolling Stones nog een appeltje met hem te schillen. Na het winnen van de verkiezingen klonk namelijk zonder toestemming opeens de Stones-klassieker ‘You can’t always get what you want’. Vóór Trumponomics en alternatieve feiten noemden we dat schending van het auteursrecht. Soms is er gerechtigheid. Het Amerikaanse warenhuis Nordstrom staakte de verkoop van de weinig winstgevende modelijn van First Daughter Ivanka. Dat is geen Oreo, maar een koekje van eigen deeg…